Zoeken naar de juiste woorden…

“Wat doe je?” Boris verbreekt de stilte. Verdrietig zit hij tegen een boom en probeert te achterhalen wat Maya aan het doen is. Ze slaat het ene boek na het andere open, ritselt door de pagina’s, krabbelt wat op een papiertje en gooit het boek weer op een stapel.

Maya is altijd zijn beste vriendin geweest, maar nu hij haar het meest nodig heeft, lijkt ze druk te zijn met iets anders en wil ze niet met hem praten. Boris begrijpt niet wat er zoveel belangrijker is dan hun vriendschap. Boris voelt zich daardoor nog eenzamer en verdrietiger. Hij schudt zijn hoofd en staat langzaam op. Terwijl hij weg sjokt mompelt hij: “Laat maar.” Boris is niet alleen verdrietig maar ook teleurgesteld. Hij heeft haar zo hard nodig met alles wat er is gebeurd.
Maya kijkt op. Ze vindt het zo erg wat Boris nu meemaakt. Ook al zijn ze beste vrienden voor het leven en weet ze normaal altijd wat ze moet zeggen, met wat er nu gebeurd is weet ze gewoon niet wat ze moet zeggen om hem beter te laten voelen of hoe hij hem moet opvrolijken. Alles wat ze zou kunnen zeggen lijkt betekenisloos en zinloos.

“Boris…” Maya zegt zijn naam met zoveel empathie in haar stem. “Boris, wacht.” Boris stopt en draait zich om. Hij kijkt haar aan met zijn grote, bruine, droevige ogen. Het doet Maya pijn om haar vriend zo verdrietig te zien. Ze zou zijn pijn zo graag willen wegnemen maar ze weet gewoon niet hoe.

“Boris, ik zoek naar woorden…” zegt Maya zacht.
“Woorden?” vraagt Boris.
Maya kijkt hem verdrietig aan. “Ja, ik zoek naar woorden om te vertellen hoe erg ik het vind wat er is gebeurd. Woorden die je pijn wegnemen en je weer beter doen voelen.” Ze haalt haar kleine muizenschoudertjes op. Een kleine muizentraan rolt over haar wangen. Boris glimlacht. “Ik denk dat je de juiste woorden hebt gevonden.” Hij trekt Maya naar zich toe en samen knuffelen ze het verdriet weg. Soms zijn woorden overbodig en is er gewoon zijn, het enige wat telt.